Film nabarmen bat ikusteko aukera dudan bakoitzean, eta are gehiago ezezaguna denean, sentsazio berberarekin amaitzen dut beti: “hau jendeak ikusiko balu!”. Ezin duzue imajinatu, zer nolako ezinegona sortzen den nire barnean eta nolako beharra sentitzen dudan lau haizeetara “pelikula hau ikusi behar duzue!” oihukatzeko.
Sorpresa eta film bikain ugari deskubritu ditugu azken urteotan Euskal zinemagintzaren itsaso txikian: Loreak, Amama, Handia, Oreina, Aupa Etxebeste, 80 egunean, Bertsolari, Urte berri on amona, Sipo Phantasma, Irrintziaren Oihartzunak eta abar. Baina, ez al duzue hutsune bat somatzen zerrenda horretan? Zer falta da? Bada genero bat, euskal zinema nazio mailan puntakoa eta nazioartean lehiakorra gertatzen dena eta oso gutxitan aipatzen dena: animaziozko euskal filmak.
“Imajina dezagun pertsona bat etxeko sofan eserita. Azpian, lehertzeko zorian dagoen lehergailu bat. Berak ez daki hor dagoela, ikusleak ordea bai. Hori da suspensea”. Alfred hitchcock.
Gizakiaren etorkizuna, iluna eta etsigarria izango da. Hollywood aldetik datozkigun film gehienei erreparatzen badiegu behintzat, hori da pentsatu beharko genukeena. The Hunger games ala Insurgent bezalako saga kaskarrek, adibidez, distopiaren gaia berriro ere modan jartzea lortu dute.
“Ikusle arrunt batentzat hasierako tituluak krispetak jateko hiru minutu bakarrik falta direnaren seinale bat besterik ez dira” zioen gaur aurkeztu nahi dudan artistak: Saul Bass.
Film baten gidoia osatzerako orduan zaila izaten da hasiera bortitzak dituzten istorioak jorratzea. Film bortitzak diodanean, baina, ez naiz lehen segundotik irudi basatiak ala akziozko sekuentziek erakusten dituzten filmez ari, planteamendu- eta egituraketa-lan bikainak dituzten pelikulez baizik. Askotan, filma errodatu ostean, muntatzerakoan, hartzen den erabakia izaten baita. Dena den, ikuslea hasieratik climax egoeran sartzeko, lehen unetik harrapatzeko ala besterik gabe, istorioak berak horrela eskatzen duelako,
Abendua. Urteko film onenen errepasoa egiten hasi, eta kosta egiten zait Katalunian jaio den Estiu 1993 filmak utzi didan arrasto berbera beste ekoizpenetan topatzea. Lan honen atzean, 1986an jaio zen Carla Simon dugu. Universitat Autònoma de Barcelonan Ikus-entzunezko Komunikazioan graduatu zen emakumearen izena bolo-bolo dabil nazioartean filma estreinatu zenetik. Sei urte zituela, HIES gaitzak bere gurasoak eraman zituen, eta Gironako Ampurdán herrira joan behar izan
Ruben Östlund zuzendari suediarraren izena 2014ko Force Majeure film bitxia ikusi ondoren entzun nuen aurrenekoz. Familia suediar perfektu bat, bikote gaztea, alaba eta semea. Frantziako Alpeetan astebeteko oporraldia igarotzeko asmoz, resort turistiko dotore batera helduko dira. Tabernako terrazan daudela, bat-batean, sekulako elur-jauzi bat gainera datorkiela ikusiko dute. Adi sekuentziari: https://youtu.be/saNvY4tD3wA Ongi ikusi duzue, bai. Amak bi seme-alabak besarkatu dituen bitartean, aitak mugikorra hartu eta hanka
Aitortu behar dizuet orain urtebete blogarekin hasi nintzenetik arantza txiki bat izan dudala azalean, oso zalea naizen arlo bat ukitu gabe bainuen orain arte: dokumentalena. Eta horretarako izen garrantzitsu batekin estreinatzea bururatu zait: Errol Morris. Dokumentalen munduan ezinbesteko izena dela esango nuke, bere lanen artean bitxikeria sinestezinak aurki baititzakegu, askotan, fikzioarekin mugan daudenak. Tartean, 1978ko Gates of Heaven. Garai hartan Morris ez zen batere ezaguna, eta
Sarritan esaten da zinema eraldaketa sozialaren aitzindari dela. Zazpigarren arteari buruz aipatzen diren hainbat datu (genero berdintasunari dagozkionak, bereziki) alboratuta, gizartean dagoenaren isla dela, alegia, Kasu honetan, Les Arcs zinema jaialdi europarrak argitaratutako ikerketa aztertuko dugu, genero berdintasuna gurera oraindik iritsi ez dela (beste behin) frogatzeko. Baina lasai, gaur oso positibo esnatu naiz eta datozen urteetan datu penagarri horiek aldatzeko gai izango diren izen batzuk aipatu
