Aurtengo Donostiako zinemaldian, jakina, film aipagarri bat baino gehiago erakutsi dute. Besteak beste —eta nik ikusitakoen artean— gogora etortzen zait guztiz gomendagarria den Pajaros de verano kolonbiarra. Izan ere, maisuki kontatzen du nola kalamuaren salmentak astindu egin zuen komunitate indigenen gizarte tradizionala duela 40 bat urte; beraz, kartel ospetsuak sortu aurretik.
30 urte baino gazteago direnen artean, honezkero, ez dakit zenbatek jakingo ote duten nor demonio izan zen Nico. Hala ere, haren adiskide —eta arerio— izandako batzuk aipatuz gero (Andy Warhol, Lou Reed, Jim Morrison, Alain Delon…), agian batzuei jakin-mina piztuko zaie.
Iaz jakin genuen nork eta Netflixek ekoitziko zuela The Irishman, Martin Scorseseren hurrengo lana. Agerian dago Scorsese zuzendari handienetako bat dela; aitzitik, Silencek —hark zuzendutako azken lanak— artistikoki porrota izan gabe ere, sekulako diru-galera eragin zion Paramount etxeari.
Zinema fantastikoaren zaleek badute zer ikusirik. Izan ere, aurtengo Zinegoak festibalean gozatu ahal izan genuen A boas maneiras (Gizalegez) film brasildarrak arnas berria ekarri dio erdi hilzorian zegoen otso-gizonaren azpi generoari; baita espero ez genuen bide batetik ekarri ere.
Diego Urrutxi produktoreak aipatu zidanean Josetxo Anitua eta Jon Zamarripari buruzko dokumental bat filmatzen ari zirela, ideia zoragarria iruditu zitzaidan. Izan ere, biak ala biak ibiliak ziren 80ko hamarkadan gehien gustatzen zitzaizkidan Euskal Herriko taldeetako batzuetan. Jon Zamarripa, Los Extraños laukotean. Gogoan dut oraindik nola, hamarkadaren erdialdera-edo, Pablo Cabezak Alguien te está escuchando gaueko irratsaioan etengabe programatzen zuen haien Eres irreal. Abesti hark txoratu egiten
Minbiziak erlastutako ahots jipoituarekin ekiten dio Alberto García Alix argazkilariak kameraren aurrean egingo duen biluzketari. Izan ere, esanguratsuki izenburu Conradtarra duen La línea de Sombra dokumentalean (Itzalaren marra), lagun umo, zahar, zauritu bat agertzen zaigu. Bertan autorretratu bat egiten dio bere buruari. Hustuketa bat ispiluaren aurka. Omenaldi bat, oinazeari egindakoa, non motorrak, neskak, neskalagunak, Willy anaia (eta hainbat hildako gehiago), larruzko txamarrak, xiringa konpartituak, pisu
Bilboko Fant Zinemaldi Fantastikoan aurkeztu zuten Errementari, Paul Urkijoren lehendabiziko film luzea. Aurrekari onak zeuden. Pare bat hilabete lehenago, Berlinalen, Alex de la Iglesiak filmaren ekoizpenean parte hartuko zuela iragarri zuen. Gerotxoago, soka horretatik etorri zen, baita ere, Filmax International-ek banatuko zuela gasteiztarrak zuzendutako filma. Pelikula ikusi aurretik ere, kontuan hartzeko datu harrigarri eta pozgarriak dira guztiak; hortaz, Errementariren orain arteko ibilbidea zeharo itxaropentsua gertatu
Duela gutxi, hegaldi batean, L'odyssée (Odisea) filma ikusteko aukera izan nuen. Film hau iazko Donostiako Zinemaldian aurkeztu zuten lehiaketatik kanpo, baina nik neuk ez nuen ikusteko paradarik izan. Ordutik hona egin duen ibilbidea ez da samurra izan. Kritikak eta industriak ez dute goxotasunez tratatu eta, adibidez, ez diote sari batere eman, ezta bigarren mailako Cesar bat ere. Filmak, aldiz, aurrekontu oparoa izan zuen, eta lortutako
Orain dela hilabete batzuk blog honetan bertan idatzi nuen euskaldunok jarraitzen dugula jokatzen duela hamarkada batzuk bezalaxe nahiz eta digitalizazioaren iraultza gure zine aretoetara aspaldi heldu. Alegia, mundua eta gure ingurua erabat aldatu diren arren, ez garela enteratu. Kontua ez da nolanahikoa. Duela gutxi gure kultur eragile argienetako batek, Bernardo Atxagak, Berrian argitaratutako elkarrizketa batean honako hau adierazi zuen hitzez hitz: “Hizkuntzarekin daukagun arazorik handiena
Donald Cried (2016) da Zinebiren azken edizioak utzi digun aurkikuntzarik interesgarrienetako bat. First Film pelikula luzeentzako sail berrian lehiatu zen eta, aukerarik izanez gero, benetan gomendatzen dizuet ikustea areto komertzialetan estreinatzen denean. Hala ere, jakinarazi nahi dizuet ez dela film konbentzionala. Kris Avedisianek, umore larri gordin baten bidez —behin baino gehiagotan ikuslea ondoez arraro batera daramana—, opera prima pertsonal eta goi-mailakoa erdietsi du. Gidoia idazteaz
