Hamabost bat urte izango nituen zinemaz maiteminduta nengoela konturatu nintzenean. Ordura arte milaka film ikusi nituen (gaur egun ere nire gustokoenak izaten jarraitzen duten hainbat, tartean), baina ez nintzen ohartzen zineak egin zezakeenaz. Eta orduan Bin-jip (Hierro 3 bezala itzuli zuten) filma ikusi nuen. Nire ahizparen lagun batek CD batzuk pasa zizkigun hainbat filmekin, eta horietako bat Kim Ki-duk zuzendari korearrarena zen. Ez nuen inongo informaziorik filmari buruz: ez nekien zein istorio kontatzen zuen, zein zen zuzendaria, ezta korearra zenik ere. 90 minuturen ostean, liluratuta nengoen. Ordura arte ezagutzen nituen idatzi gabeko arauak hausten zituen film bat ikusi nuen.
Baina nire liluraren jatorrian Kim Ki-dukek idatziriko gidoia zegoen. Gidoi ausarta da; film osoan zehar bikote protagonistak ez du hitz bat bera ere esaten, eta horrek, poesiaz beteko du filma. Alderdi bisualak erabateko garrantzia hartzen du, eta bikotearen hitzik gabeko maitasun istorioan murgiltzen zara. Baina guzti horren gainetik, filmak hamabost urteko neska bati (baita 93 urteko agure bati ere) zinea zer egiteko gai den erakusten dio.
Une hartan, noski, ez nintzen kontziente izan, filma indartsu egiten zuen hura atzean zuen gidoi bikaina zenik. Egun ere, gidoigintzari buruzko blog baten lehen sarreran ia hitzik ez duen film bat aipatzea nahiko surrealista dela konturatzen naiz. Baina hala da. Film on bat sortzeko aukera gidoi on batek ematen du. Kim Ki-dukek elkarrizketaz beteriko gidoi bat idatz zezakeen, eta ziur naiz film on batean bilakatuko zuela. Baina beste bat izango litzateke. Bin-jip filmeko protagonisten isiltasunak metafora bisualez beteriko film bat ahalbidetzen du, film dotorea, poesiaz betea. Eta filma amaitzean hitzak soberan zeudela ohartzen zara. Askotan hitzik gabe esaten direnek indar handiagoa baitute.